İçeri bol ışık girmesini sağlayan penceremin tam yanındaki yaylı yatağımda güneşe karşı gözlerimi açtım. Pırıl pırıldı... Ellerimi Başımın altına koyup güneşi izlemeye başladım. Dışarıdaki kuşların sesi bana huzur veriyor ve hayatı daha iyi görmemi sağlıyordu. Çocuk gülme ve bağırma sesleriyle penceremden aşağı çocuklara baktım. Onlarda benim küçükken yaptığım gibi kurt adam taklidi yapıp oyun oynuyorlardı. Bende küçükken kurt adamların dolunayda dönüştüklerini ve kurt adam olan kişilerin kontrollerini kaybettiklerini sanardım. Bu ben onları iyi insanlar gibi görmek istediğimdendi bana göre kurt adamlar kötü olmamalıydı. Babamın bir kurt adam olduğunu öğrenmem biraz zaman almıştı. Bu kurt adamlara bakışımı kötü etkilemişti. Yanlış anlaşılmasın babam çok iyi bir insandı ama bu saldırıların kasıtlı olarak yapıldığını gösteriyordu ve babamdan kurt adamların kurt’a istediği zaman dönüşebildiklerini öğrendiğimde şaşırmıştım. Bu bir zarar değil iyi kullanıldığı takdirde yarardı...

Hayata hep iyi bakardım ama ailem karanlık hizmetkârları tarafından öldürüldüğünde daha küçük olsamda onlardan nefret etmeye ve onlara karşı kin beslemeye başlamıştım. Personnalisé okuluna başladığımda Akheron binasına seçilmiş ve iyilik yolunda arkadaşlarım tarafından hep desteklenmiştim. Soydan soya geçen kurt adam özelliği bende de vardı bunun yanındaysa hücre yenileme olan özel güzm yara almıyordum babam gibi... Yaşlı şeytan bana hep bu gücün onu bir kademe yükseğe taşıdığını söylerdi. Daha okulu bitirdiğim gün Işık savaşçılarının yanında yer alarak Hephaistosun karanlık öğrencilerine karşı olan savaşa girmiştim. Büyük bir galiple savaştan ayrılırken doğal olarak hiç yara almamıştım ama zaten kurda dönüştüğüm de kaçan Hephaistoslu öğrenciler savaşta bize çok yarar sağlamıştı. Işığın Savaşçılarına katılarak onlarla her zaman iyiliğin yanında yer aldım. Şimdide hala onlardanım ve her gün devriye gezip Karanlık Taraftan birilerini arıyorum zaten daha çok gencim ve aptallığa kadar yükselen bir cesaretim var...

Bunları düşünmekten vaz geçip yatağımda iyice doğruldum. Central Parkta bir koşuya kararlıydım. Güne oradan spor yaparak başlamak beni rahatlatıyordu. Ayrıca Central Park başlı başına bir devriye yeriydi. Orada güne başlamak bile Işık için yararlıydı. Her gün her gece Rolando Martinez i aradım. Babamı öldüren adam. Karanlık Tarafın lideriydi bulunması zor bir hedef... Üzerime bir şort ve t-shirt aldım. Oturduğum binadan ayrıldım ve Central Parka doğru yolda yürümeye başladım. Aklıma Jake takılmıştı acaba dersleri nasıl gidiyordu. Jake on yedi yaşındaydı ama hem öğrencim hem arkadaşımdı. Çocuk her hayvana dönüşebiliyordu ona dönüşümlerini kolaylaştırması için yardım etmiştim yakın bir dost gibiydik. Şimdi Central Parkın girişindeydim. Hemen diğer insanlar gibi koşu yoluna girdim.Her gün düzenli spor yapan kişilerin çoğu tanıyordu artık beni bana selam verenlere bende karşılık veriyordum.

Birden bir güç sezdim civarda. Tam olarak kestiremedim ama gücün sahibi hızla ilerliyordu.Olduğum yerde durdum. Havayı derin bir şekilde içime çektim.Burun deliklerimden giren koku değişikti ama kötüydü. Bu kadar insanın arasında farklılığı bariz belli oluyordu ve bu kişi Central Park çıkışına koşuyordu. Çıkışa doğru bütün gücümle koşmaya başladım Çarptığım insanlardan
-Dikkat etsene. Hey sana diyorum sarışın! şeklinde bağrışmalar geliyordu. Hiç birine aldırmadım çıkışa varmıştım. Gördüğüm tek şey uzun beyaz saçlar... Aklımdan geçen ilk cümle "bu imkânsız Rolando Martinez" olmuştu. Var gücümle koşmaya devam ettim. Parktan çıktıktan sonra bir sokağa girdim artık ara sokaklarda koşuyorduk. Anında bir şeye çarpıp geri düştüm. Bu çarpma normal bir insanın her yerini kırabilir hatta öldürebilirdi bile.
-Seni sürt.k!
diyerek hızlıca gözümü açtım ama Rolando Martinez yoktu. Bunun yerine başka bir telekinezi gücüne sahip Karanlık Taraf muriti vardı. Ayağı kalktım ve tam karşımdaki gülümseyen adama koşacakken üzerime doğru gelen çöp kutuları dikkatimi dağıtmıştı. Bana ilk çarpan çöp kutusunun içi cam kırığı dolu olmalı ki bütün kolum boydan doya kesilmişti ama kan yoktu. Karşımdaki kişide hissettiğim şaşırma ve korku karışımı duygu beni mutlu etmişti. Ardından gelen çöp kutusunu tuttum ve adama doğru fırlattım. Adam çöp kutusunu başından savarken kurta dönüştüm. Bu dönüşüm diğerlerinden kolaydı git gide alışıyordum eskisi gibi baş ağrısı vücutta acı yoktu aksine vücudunda kıl çıkıp bunların uzamasını hissetmek insana zevk veriyordu. Adamda tekrar hissettiğim korku duygusu beni hızlandırdı. Bir hamlede adamın üstüne atlayarak yere yatırdım ve daha dam bağırırken ağzımla boynunu kopardım. Ağzımdan aşağı akan kanlar sinirimi bozarken yaptığım vahşilikten utanç duyuyordum. Dev bir kurt olmak insana manevi yönden zarar verebiliyordu.

İnsan halime geri döndüm üstüm başım kan içerisindeydi dahada kötü olan yerde kafası vücudundan ayrı yatan bir adamın olmasıydı. Gerçekten utanç vericiydi. Bu yaptığım nedendi hırs mı Rolando Martinez e karşı olan intikam duygusu mu? Hiç bir zaman belkide bilemeyecektim. T-Shirtümü çıkarıp kan olan yerlerimi t-shirtün temiz yerlerine silerek t-shirtü oraya atıp orda bıraktım. Sokakların birinden dışarı çıkmaya çalışıyordum anlaşılan çok derinlere inmiştik. Ama bir yerlerden yolunu buldum ve dışarı çıktım. Hava kararmaya başlamıştı.Bu günkü hırsım beni kötü etkilemişti onu farklı bir şekilde öldürebilirdim.
-Bu gün bu kadar yeter!
diyerek evime yürümeye başladım. Yaptığım şeyi düşündükçe gözlerim kapanıyor ve üzülüyordum.
-Hayatı hep iyi bir yer yapmak istemiştim ve şimdi bunu yapıyorum
diyerek kendimi teselli ediyordum. Apartmana vardığımdaysa yoldan geçen araba sesleri artmıştı. Olabildiğince sakin daireme çıktım ve yatağıma uzandım. Şimdi sabah güneşe baktığım yerde aya bakıyordum aklımdan geçen tek şey " nereden nereye..." olmuştu.Gözlerimi dolunaya karşı kapattım tekrar pırıl pırıl bir sabaha uyanmak için...