Bölüm 1: Sorular, Sorular, Sorular

Vampirler güçlüdür derler. Adı üstünde ya, vampirdir, karanlık kokar ruhlarının her köşesi. Kötülük damarlarına işlemiştir. Ama nereden bilebilirsin ki gerçek yüzünü? Herkes güçlü göründüğünü sanmasına rağmen bir o kadar da güçsüzdü şimdi Acenath. İstediklerini elde edemediği için bu kadar kötüydü zaten. İyi vampiri kimler görmüş hayatında? Güç, başarı hep etrafında dönsün, kölesi olsun isterdi çoğu kez. Bazı zamanlar başarsa da istediklerini, hiçbir zaman tatminkârlık seviyesine ulaşamamıştı. “Neden, neden olmuyor?” diye her seferinde sorguluyor, fakat hiçbir cevap bulamıyordu karşılığında. İsyan edercesine, yakıp yıkmak istiyordu her yeri içindeki ruh belki de. Belki de intikamı farklı köşelerden çıkarıp, tek tek ezmek istiyordu. Ama hiç kimse sadece istekleri yerine gelmediği için bu kadar hırçın, bu kadar nefret dolu olamazdı.

Derinliklerinde yatan sırlar onunla beraber kalacak ve acılarına tuz basmaya devam edecekti. Bu kadar düşünce kafasındayken zaten hiçbir şey olmuyordu bu gidişle. Vampir doğasının getirdikleri vardı elbette. Herkes gibi değildi ki o. Herkes içinde farklılaşmış bir varlıktı. O kadar dalmıştı ki hiçbir şeyi düşünmüyordu. Bir an düşüncelerinden sıyrıldı oturdu bir kenara. Karanlık bir kuytuda olan o kenardan etrafa bakıyor, olanı biteni izliyordu. Çok uzakta değildi ki onların arasında olduğu zamanlar. Özlem duyuyordu belki de o günlere ama dönüşü olmayacaktı. Ama yok, pişman değildi çoğu zaman. Yoksa hayatta belki hiçbir şey olamayabilirdi Acenath için. Şimdi yaradılışı için yaşıyordu ve bu onun için bir tutkuydu. Sadece kafasındaki soruların cevabını bulabilse özünde güçlü olabilirdi de. Sadece sorular, kafasındaki sorular… Her ne kadar dönemk istemese de derinlerde yatan sırlarda gizliydi bütün sorular. O günlere geri döndü. Belki çoğunu hatırlamıyordu bile, ama hayatına iz bırakanlar vardı. Annesi, babası hayatın içinden normal insanlardı. Annesi hep iyi, babası ise hatırlamak istemeyeceği kadar kötüydü. Aile içi yaşadığı sorunlar aşikârdı. Her gün babası annesini dövüyor, kötülük yapıyor, ama annesi her zaman susuyordu. Belki küçükken bir şey yapamıyordu Acenath ama büyüdüğünde karşı koymalıydı. Büyüdü, aile içindeki sorunlarla, acılarla büyüdü. Bu sırada yaşıyordu, yaşamalıydı da Acenath. Sorunlardan korunmak için kaçıyordu hep. Ve o gün yine kaçmıştı evden. Sersemce dolaşıyor ve kendine gelmeye çalışıyordu. Ve daha da uzaklaşmak için ara sokaklara daldı. Yürüyor, yürüyor, durmak bilmiyordu. Nasılsa kimse onu merak etmeyecek kadar meşguldü. Bir an durdu ve etrafına baktı. Ne kadar uzaklaşmıştı evinden? Olsun, uzaklaşmıştı ya en azından o karanlıkta.
Kafasını önüne eğdi, tam yürüyordu ki birine çarptı. Karanlıkta tam göremese de soğuk tenli biri olduğunu hissetmişti çarpınca. Daha sonradan sarı saçlı, koyu renk kıyafetler giyen biri olduğunu görmüştü o ay ışığında. O dolunayda sanki her şey daha net görünüyor gibiydi. Adam Acenath’ı kollarına aldı ve “Hey küçüğüm, ne oluyor böyle, neden dikkat etmiyorsun?” demişti güzel bir tonda. Annesi dışında onunla kimse böyle konuşmamıştı onunla. Sanki sarhoş olurcasına güzel bir şeyler dönüyordu etrafına. Durdu ve sadece yüzüne bakakaldı…

Bölüm 2: İşte Yeni hayatın ellerinde, Peki Seçim hakkın kaldı mı ki?

O sarsıntı ile düştüğünün ve canının acıdığının bile farkında değildi Acenath. Sadece karanlıktaki dolunayın ışığında, gözlerini adamda bırakmıştı. Bir an kendine gelip, dikilmeye kalktı, fakat beceremedi. Adam bunun üzerine onu kucağına kadar aldı ve evine kadar taşıdı. Acenaht etrafa bakıyor, olanları anlamaya çalışıyordu. Uzaklarda olan bu evde ne işi vardı? Onu buraya çeken neydi? Adam yanına geldi ve “Ne oldu küçüğüm? Neden suskunsun? Anlatmak ister misin bana?” dedi. Ve o sırada Acenath yapmadığı bir şeyi yapmaya, ağlamaya başladı. O sırada içinden dökülenlerin bir tarifi yoktu. Doğumundan beri ne hatırlıyorsa anlatmaya başladı. Hikâyenin sonunda hem gözyaşları, hem de kendisi tükenmişti Acenath’ın. Biraz uyuyakaldı koltukta. Sonra uyandı ve adamın onu seyrettiğini fark etti. Kendini toparladı ve “Artık gitmeliyim, bana yaptıklarınız için teşekkür ederim. Annem dışında kimse bana böyle davranmamıştı.” dedi Acenath. Adam onu durdurdu. “Sana bir teklifim olacak, dinlemek ister misin?” dedi. Acenath merakla oturdu ve dinlemeye başladı. “Bütün acılarını, üzüntülerini, hayal kırıklıklarını dindirebilirim, ama tek bir şartla. Bana hayatını bağışlayacaksın. Acenath donmuştu. Duyduklarına inanamıyordu. Evet, biri ona bütün her şeyin bitebileceğine dair imkân veriyordu. Çoğu zamanda istemişti bunu ama bu kadar ciddi düşünmemişti. Acenath sordu “Nasıl bağışlayabilirim sana hayatımı? Evet, kararlı gibi duruyordu. Bütün her şeyden kurtulabilirdi. Sadece üzüleceği annesi olurdu, başka kimse değil. Ve bir kere daha sordu? “Nasıl olacak bu?” Adam cevap verdi. “Biraz canın yanacak küçüğüm, ama sonra geçecek. Sadece seni ısıracağım.” Acenaht bir an kendini geri çekti. Aman Tanrım! Yoksa o, yoksa o vampir miydi? Gözlerine inanamıyordu. Demek ki bütün soğuk ve mermere benzer teni, sarı saçları ve keskin bakışları bundandı. Bir an durdu ve baktı, kararsız kaldı. “Yoksa tamamen ölüp gidecek miyim? Beni kullanmak için mi buraya getirdin” dedi. Adam: “ Hayır küçüğüm, senin hikâyene, senin çaresizliğine bağlandım. Bu acılardan ve gözyaşlarından kurtulman için sana yardım edeceğim.” dedi. O an karar verdi. Evet, onun istediklerini yapacaktı. Sonucu ne olursa olsun, yapacaktı. Onaylar gibi kafasını salladı Acenath. O anda adam onu belinden kavradı ve ona doğru yaklaştı. Bu sırada ise Acenath son defa etrafına bakıyor. Son nefeslerini alıyordu. Son defa kalbi atıyor, son defa olanları hatırlıyor ve acı çekiyordu. Birazdan yine acı çekecekti belki ama ne değişirdi ki? Şimdi çektiklerinin yanında bu hiç kalacaktı nerdeyse. Son defa oksijeni ciğerine çekti. O anda adam dişlerini Acenath’ın boynuna geçirdi. Can çekişiyor, ruhunun çekildiğini hissediyordu. Son sesleri duyuyordu. “Üzülme küçüğüm, birazdan hepsi geçecek.” Ve o anda her yer karardı.
Bir anda irkiliverdi. Yavaş yavaş gözleri aralandı ve etrafa bakındı. Ayağa kalktı ve kendine baktı aynada. Bu Acenath o muydu? Saçları koyu renkti, bakışları, gözbebeklerinin rengi değişmişti. Teni bembeyaz olmuştu. Kendini tanıyamıyordu. Arkasında adam belirdi. “Nasıl hissediyorsun kendini?” dedi. “Sadece daha güçlü…” diyebildi Acenath. Değişmişti, artık eskisi gibi değildi. Ve o anda kendi damarlarında dolaşanı hissetti. Boğazı da yanıyor ve feci susuzluk çekiyordu. Ne istediğini biliyordu. KAN..! Adam sanki onun zihnini okumuşçasına anladı ve “Hadi küçüğüm, susuzluğunu gidermeye gidiyoruz. Ama önce biraz dinlen.” Dedi. İtiraz etti Acenath. “Hayır, hemen gidelim, susuzluktan ölüyorum” dedi. Hâlbuki insan olan Acenath çoktan ölmüş, acılarının kurbanı olmuştu. Şimdi mutlu olabilecek miydi? Şimdi her şey bitmiştiydi cidden? Bunu anlamak için zaman gerekiyordu… İşte yeni hayatı ellerindeydi, peki seçim hakkı var mıydı?

RP'niz'in renkli halini özel mesajdan almıştım.
Yorumunuda söyledim.
Puan: 98