Kendini, yoğun bir süper ego sahibi olan abisinin hizmetine sunmaktan nefret ediyordu. Çoğu şeyden nefret edebilme yetisine sahip olduğu doğruydu, evet; ama bu, apayrı bir boyuta binmişti artık. Altın sarısı saçları, günün yorgunluğunu süpürürken, aklındaki ismi tahmin etmek ne kadar zor olabilirdi ki? Kendisinde tek gram dahi güç kırıntısı bulabilmiş olsa, ismini tekrar anımsar, belki de onun hakkında bir şeyler karalardı. Onun asla göremeyeceği, gurur okşayıcı şeyler. Onun için bir defteri olduğunu öğrense, kim bilir ne tepki verirdi, pohpohlanmaktan asla bıkmayan genç adam? Oysa ona soyut isimler armağan edip, bundan asla haberdar olmamasını sağlamak daha güzeldi. Üstelik, aralarındaki tanımsız şeyden rahatsız olduğunu ve biraz daha ciddileşmelerinin gerektiğini düşündüğünü düşünmesini istemezdi. Aslında bundan mutlu olduğu bile söylenebilirdi; aralarındaki şeye bir tanım koydukları an, uçup gidecekmiş gibi hissetmesi normal miydi? Bir profesör ve çaylak? Umursamıyordu, aralarındaki çekim fazlasıyla dominanttı.

Bir fahişeye duyduğu özen, yüzünde küçük bir tebessüm yarattı. Noa, ömrü boyunca, onlar gibi sigara içmek istemişti. Kendi zayıflığını kabullenmesi onu şaşırtsa da, sigarayı, hiçbir zaman ağzına yakıştıramamıştı. Ahenk yoksunu küllereydi belki bu fobisi, bilmiyordu. Bilmediği o kadar şey vardı ki, her bir bilinmezlik, ona, bir sigara hediye ediyordu. Bunu bencilce yapıyordu üstelik, tıpkı Noa kadar bencilce. Biçimli gözlerinin arkasına saklananlar da neyin nesiydi? Gözyaşları mı? Bugüne kadar, onların, kurumuş ya da tenine karışmış olduğuna inanmayı tercih etmişti. Bir inanç daha kaybetmek onu zedelemişti. Yine de bazı alışkanlıklardan vazgeçilemiyordu. Alışkanlık dediği an, aklını aynı isim ziyaret etti: Józef. Birkaç saniye sonra odayı basan fare, bir tesadüf müydü? Zihni, bir soruyu daha nazikçe kabul ederken, Noa, bundan ne kadar da nefret ettiğini hatırladı. Farenin uzattığı zarfı, aldığı gibi açtı. Parşömenin dahi o kokması ne acıydı. Yüzündeki burukluğun saçma olduğuna kanaat getirdi ve okumaya başladı, sihirli parmaklarından dökülen kelimeleri.

“Sanırım çok sıkıldım ve eğlenceye ihtiyacım var. Bu teklifi kabul ediyorsan, yirmi dakika sonra Oceon Bar’da.
Not: Güzel giyinmeyi unutma. Yanıma yakışmanı istiyorum.”

Adama, onun asla göremeyeceği bir gülümseme bıraktı. Ruhunu aciz bir kıvama getiren ve onunla düpedüz dalga geçen adamı bu kadar yüceltmemeliydi. Öyle mi yapıyordu sahi? Noa, her gece, kendini kandırmamış olmayı diliyordu. Fare –fazlasıyla çirkin bir hayvandı–, odadan çıktı ve Noa ayaklandı. Kendine yakıştırdığı, kirli beyaz pantolonunu ve yeşil bluzünü geçirdi üzerine. Ne fazla ahım şahım, ne de gösterişsizdi. Altına henüz geçirdiği topuklularsa, birkaç dakika sonra sokaklara neşeli bir melodi katacaktı. Aslında bunu biraz da algıya bağlıyordu; melankoli mağduru biriyle aynı şeyleri paylaşmayı beklemezdi, ki bunu isteyeceği de şüpheliydi. Onu bir türlü terk etmeyen, farklı olma dürtüsüydü tüm suçlu, genç kız, kendini asla suçlamazdı.

Adımını dışarıya attığı an –abisi bazen işe yarayabiliyordu–, dondurucu bir soğuk ağırladı onu. Sarı saçlarıyla, kollarını örttü ve adımlarını sıklaştırdı. Onu, bir süredir beklettiğini biliyordu; fakat eli ayağına o kadar dolanmıştı ki… Adamı anlayamıyordu, küstahın tekiydi, nasıl bu kadar rahat olabiliyordu? Barın, iki harfi sönük olan tabelasının hemen altındaki kapıyı ittirdiği an burnuna dolan içki kokusu, onu epeyce memnun kılmıştı. Ardından onu karşılayansa, eğitmeninin yoğun parfümü olmuştu. En uç baharatlarla kendinden geçerken, kendine yönelen bakışları delercesine, adama baktı. Onu özlemişti, hem de bir deliden farksız bir biçimde yapmıştı bunu. Ne barın güzel yeşil tonlarına takılmıştı gözleri, ne de bardaki, nefesi kokan adamlara. Noa, okulda sürekli görmesine rağmen, uzun zamandır yalnız vakit geçirmedikleri Józef’a doğru ilerlerken, bütün kavramlar soyutlanmıştı. Bu hikayede ne zaman, ne yer, ne de başka bir şey olmalıydı. Sadece ikisi. Ve Noa, kollarına atılamamanın eksikliğini taşıyordu.

Józef’ın, diğer adamlara attığı bakış, fazlasıyla tatmin ediciydi. Yüzüne yerleştirdiği sinsi ifade ise, Józef’ın, ona doğru dönüp, eline kondurduğu buse ile sonlandı. Kadının, sesini her hücresiyle algılamaya duyduğu özlemi bastırdı, genç adam. “Her zamanki gibi bütün bu aç köpeklerin dikkatini üstüne çekmeyi başardın.” Adam, sandalyeyi kendine doğru çekerken, Noa, çekici gülümsemesini inceledi. Bunu nasıl yapıyordu, bilmiyordu. Józef, “Ne içiyoruz?” demese, Noa, yaşadığını dahi fark etmeyecekti. Bir refleksmişçesine, “Tekila.” dedi. Bir türlü itiraf edemese de, kendisini oldukça sarsan tekilanın, tuz ve limonla olan uyumunu severdi. Józef’ın tek işaretinin ardından, shot bardakları önlerine dizildi. Bardağın etrafındaki tuzu yalayan Noa, bardağı kafasına dikerken, ağzındaki ekşi tat, yeniden hayat bulmasını sağlamıştı sanki. İçkinin getirdiği gazla, adamın kulağına eğildi ve fısıldadı. “Yeni çaylağı gördünüz mü, profesör?” Ona karşı hitabını değiştirmemişti, belki de doğrusu buydu. Doğruları mı düşünmeliydi? O zaman kıçını kaldırıp geri dönmeliydi, hemen. Kimsenin dilinden düşmeyen çaylağa gelince, adamın ilgisini mutlaka çekmişti; fakat adamın yeni bir kıymetli edinişine dayanamazdı Noa. Sanki onun için bir anlam ifade ediyormuş gibi; fakat etmeliydi.

Noa'nın söylediklerini düşündü belli bir süre. Gözlerini kızın boynuna dikmişti. Rahatsız edici bir bakış denebilirdi. Fakat, Józef için dünyada 'rahatsızlık' diye bir kelime yoktu; var olmasını da istemezdi zaten. Düşünceli mavi gözlerinin önüne bir perde inmişti sanki. Bu tarz bir olayı yaşamıştı. Daha önce, ama bu sefer bu cümleleri o başkasına yöneltmişti. Aşık olduğu kıza. Hoş, o vakitler aşkın ne demek olduğunu bilmiyordu ve aşık olup olmadığı konusunda fazlasıyla tereddütleri vardı. Küçükken söylendiği gibi onu görünce kalbi hızlı atıyordu, sürekli gözleri onu arıyordu. Ama aşık değildi... Yalnızca hayranlıktı onunki. Aynı cümleleri o da profesörüne sarf etmişti. Tabii onun aldığı tek yanıt kaba, insanın içini gıdıklayan, hırıltılı bir kahkaha olmuştu. Aynı şeyi Noa'ya yaptığını düşündü; ürpermişti. Kadının çekiciliği hala gözünün önünden gitmiyordu. Kızıl, dalgalı saçları kalçasına kadar uzanırdı; yeşil gözleriyle etrafına delici bakışlar atardı. Söz konusu fiziği olduğu zaman, okulun en güzel profesörüydü. Bir metre yetmiş iki santimlik boyu, dümdüz bacakları, güzel, ama çok büyük olmayan bir kalçası vardı. Vücuduna tam oturan, büyük denemeyecek göğüsler... Gözlerini bir an için kapattı. Kulaklarında yankılanan o iğrenç kahkahanın hemen ardından mavi gözlerini Noa'nın gözlerine tam bakacak şekilde açtı.

Karşısında duran tanrıçanın o kendini beğenmiş kadından kat kat güzel olduğunu fark etti bir kez daha. Uzun ve sinir bozucu bir sessizlik oluşmuştu aralarında ve bunun bozması gereken kendisiydi. Ancak bunu istemiyordu. Gözünün önünden gitmeyen o kadın yüzünden Noa'ya odaklanamıyordu. Alkolden dolayı kuruyan dudaklarını ufak bir dil darbesiyle ıslattı. Gözlerini hala kızın gözlerinden ayırmamışken dudaklarından istemsizce kelimeler dökülüyordu. "Hayatını değiştirir Noa. Tüm hayallerini ve bundan sonra yaşayacağın bütün her şeyi..." Gizemli kelimelerle ne dediğini tam olarak yansıtmak istemiyordu. Noa'ya direkt böyle bir şey söylemesi, kendi açısından kötü olabilirdi. Şu an ki haliyle bile bu kızın saçının teline zarar geldiğinde çıldırıyor iken, daha sonrası nasıl olacaktı ki? İkinci soruya yanıt vermemişti. Muhtemelen bu kaçamak kızın gözünden kaçmayacaktı; eğer kaçarsa kıyamet kopabilirdi. Noa'nın gözünden bir şey kaçtığını bu güne kadar hiç görmemişti.

Ona karşı neler hissettiğini sorsa, nasıl cevaplar alırdı acaba? Ya da dışarıdan nasıl göründüğünü sorsa? Hafızasını yokladı. Binlerce kez sormuştu bu soruyu. Ancak şimdi söz konusu olan kişi Noa'ydı. Gözlerini Noa'nın gözlerinden ayırmıyordu hala. Onu çok daha farklı yerlere götürüyordu çünkü. Barda olduğunu bile unuttuğu oluyordu bazen. Fakat bu sefer kendisi gözlerini kaçırmıştı. Hayatında ilk defa, deniz mavisi gözlerini birisinin gözlerinden kaçırıyordu. Eliyle saçlarını düzeltip kendisi için o çok önemli soruya geçti. "Benim hakkımda neler düşünüyorsun? Sence fazla mı bencil ve kibirliyim? Yoksa burnu havada, kendini bir şey sanan birisi mi?" Yüzünde beliren çarpık gülümsemenin ardından gözlerini tekrar Noa'ya çevirdi. Aşık mı oluyordu? Hayır. Evet. Beyninde akıp giden duygulara yön vermeye çalışıyordu ve her an çıldıra bilirdi.