Esther, annesinin ve babasının uyuyup uyumadıklarını bir kez daha kontrol ettikten sonra odasına döndü. Yakalanmak istemiyordu. Eğer yakalanırsa okuldan bile atılabilirdi ve asla istemeyeceği bir şeydi. Yatağının altında ki büyük boy büyü kitabını çıkardı. Aslında bu o kadar suç sayılacak bir şey değildi sadece üst sınıfların büyü kitaplarından birini ödünç (!) almıştı ve ardından eve götürmüştü. Sadece gelecek yıl için hazırlık olmak istiyordu. Her zaman büyülere çalışan biri değildi aslında... Çoğunlukla dersleri ekerdi ama bir şekilde sınıf atlamıştı. Kitabın üstünde ki tozların uçması için üfledi, toz parçacıkları hava birkaç süzüldükten sonra gözden kayboldu. Ardından kitabı yatağının üstüne koydu ve pencereye döndü. Perdeleri tamamen açtı ve ay ışığının içeri dolmasını sağladı. Kendisi ayin yapan biri gibi hissetti anlık bir dürtü ile ama hemen bu düşünceden sıyrıldı. Yatağının üstüne kuruldu ve kitabı dizlerinin üstüne koyduktan sonra okumaya başladı.

Esther, Hogwarts’tan gelen mektubu ilk aldığında şaşırmamıştı. Neden şaşırsın ki? O her zaman içinde ki kıpırtıyı hissetmişti. Diğerlerinde olmayan bir kıpırtı... Hogwarts’a mutluluktan kanat çırparak gitmişti. Çocuktu o zamanlar tabi. Cadılar, büyücüler hoşuna giderdi ama zamanla büyünce bu isteğini kaybetmeye başlamıştı. Neden olduğunu bilmiyordu ama artık eskisi gibi değildi. Derslere bilerek ve isteyerek girmemeye başlamıştı. Bazen kaçak olarak süpürgeye biner etrafı gezerdi ve döndüğünde yığınla gözün ona dikildiğini fark ederdi. Peki, şimdi yeniden büyü öğrenme isteği nerden gelmişti? Bu soruya da bir cevabı yoktu aslında. Ama büyüden kopamayacağını biliyordu. Kopmamalıydı. Gene saçma sapan düşüncelere daldığını hissettiği anda kitabı çarparak kapattı. Kitabı kendinden uzak bir yere fırlattı. Hep böyle mi olacaktı? Aniden evlerinin arkasından gelen gürültü ile yerinden sıçradı. Hemen yataktan kalktı ve evlerinin arka tarafına bakan pencereye doğru yürümeye başladı. Görünürde hiçbir şey yoktu. Sadece karanlık ve ürkütücü ormana açılan patika ve annesinin bahçeye olan ilgisini fark ettiği için yaptığı sebze bahçesi vardı. Kimse yoktu. Tahta gıcırtılarını duydu. Arkasından geliyordu. Bedenini hafif bir ürperme sardı. Arkasına dönecek fırsatı yakalayamadan adam onu kolları ile sardı ve ağzını sıkıca kapattı. Büyücüler. Ama neden bu evde? Neden ona saldırıyorlardı? Annesi ve babasının yatak odasına giren karaltıyı fark etti. Hayır. Ailesi olmazdı. Onları kaybedemezdi. ‘Avada Kedavra’

Nefes nefese yatakta doğruldu. Her gece aynı kâbus... Her gece aynı ızdırap. Ailesini öldüren o büyücülerin evlerine geldikleri o gün aklından hiç silinmiyordu. Annesi ve babasının huzurlu bir şekilde uyurken yanlarına süzülen karanlığı, onlara o karanlık laneti söylerek ölmelerine sebep olan o büyücüyü unutamıyordu. Hayat bazıları için böyleydi. Babası eğer uyanık olsaydı kurtarabilirdi. O büyücüydü. Annesini kurtarabilirdi. Esther’de kendi bildiği büyüleri yapsa belki de hala mutlu bir aile olabilirlerdi. Ama kendi suçuydu. Bunu biliyordu. İnsanların yaşadığı bu dünyada büyüyü çok fazla kullanmıştı. Belki de büyücüleri avlayan bir grup başka bir büyücüye denk gelmişlerdi. Saçlarını karıştırdı ve yatağından kalktı. Kızlar hala uyuyor gibi görünüyorlardı. Bu güzeldi. Bazen çığlıklar atarak uyanıyordu ve bu da kızları rahatsız ediyordu ama onu anlıyorlardı. Onlar ailelerini kaybetmemişlerdi ama bir şekilde Esther’i anlayabilecek kadar kabiliyetliydiler. Pencereye baktı. Perdeler sıkı sıkı örtülmüştü. O geceden sonra bir daha ayın ışığını üzerinde hissetmek istememişti. Tenin ayın ışığı tarafından karıncalanmasını, parlamasını... Ayağa kendini zorlayarak kalktı ve odanın diğer tarafında duran dolaba doğru yürümeye başladı. Dolabın kapısını ses çıkartmayacak şekilde yavaşça açtı ve içinden büyük boy büyü kitabını çıkardı. O gecede bu kitabı okumuştu. Elini kitabın pütürlü ve eski yüzeyinde gezdirmeye başladı. Büyünün yakınlarında olduğunu hissetmek ona huzur veriyordu. Babasını ve annesini bir anlık unuturu veriyordu. '’Esther.’’ Yavaşça arkasına döndü ve ona bakmakta olan kıza baktı. Kızıl saçları dalgalı bir deniz gibi yatağı sarıyordu. Gözleri soru sorar gibi bakarken Esther kızın mavi gözlerine kilitlenmişti. Gözleri benziyordu. Ama kızın gözleri huzurlu, mutluydu kendi gözleri geçmişin acısı ile yanmış, görmemesi gereken şeyleri görmüş, erken olgunlaştırmıştı.‘’Ne yapıyorsun?’’ Kızın sorusu ile dikkatini topladı. Haklıydı ne yapıyordu? Büyü kitabını tutmuş kapağına dokunuyordu. ‘’Sadece uykum kaçtı. Kitaba bakacaktım.’’ Kız hafifçe kafasını sallayınca Esther’i anladığını gösterdi. Önüne gelmiş saçlarını kulağının arkasına sıkıştırarak yatakta doğruldu. ‘’Birlikte bakmaya ne dersin?’’ Kızın teklifi onu şaşırtmıştı. Bunu beklemiyordu açıkçası. Kız elini yatağa vurdu ve gelmesini söyledi. Esther yavaşça yatağa süzüldü ve oturdu. Kız kitabı aldı ve birkaç sayfayı gezdikten sonra 432 numaralı sayfada vurdu ve yazanlara göz gezdirdi.

Yanında duran komodinden asasını aldı ve sessizce bir şeyler mırıldandıktan sonra asayı hava sallamaya başladı. Asanın ucundan altın sarısı iplikler çıktı ve küçük bir ışık oluşturdu. ‘’Bunu arada sırada yaparım. Işığı beni rahatlatıyor. Bence denemelisin.’’ Esther parlak ışığa kilitlenmişti. Ne kadar güzel görünüyordu? Ne kadar muhteşem... ‘’Güzel rüyalar görmemi sağlıyor.’’ Kız, Esther’e gülümsedi ve asaya doğru üfledi. Işık birkaç kez dalgalandı ve yok oldu. ‘’Teşekkürler.’’Esther’in ağzından sadece bu cümle çıkmıştı ortaya. ‘’Önemli değil.’’ Esther yataktan kalktı ve kitabı yeniden dolaba tıktı. Bu sırada kızın yeniden başını yastığa koyduğunu ve uyumaya başladığını fark etti. Ardından kendi yatağına döndü ve sıkıca sarındı. Yatağının altına sokuşturduğu asayı çıkardı. Büyüyü fısıldamaya başladı ve küçük ışığın oluşmasını sağladı. Kendini daha iyi hissetmeye başlamıştı. Daha mutlu, huzurlu...

Not: Başka bir sitede yazdığım bir rpdir.

Betimlemelerinizi biraz daha arttırabilirdiniz. Kurgu oldukça iyiydi. Anlatımınız da iyi, görünümde... Uzatmaya gerek yok,

Puanınız : 94
&Keyifli rol oyunları dilerim!