Rufian James Caroll

IV. Sınıf Çaylak

Yıllardır uğrayamadığım,uğramaya korktuğum evime yeniden gelmiştim.Bu benim için çok zordu,üzücüydü. Eve girdiğim andan itibaren gözümde canlanmaya başlamıştı herşey. Eski eşimin gülüşleri,birlikte eğlendiğimiz anlar... Hepsi,herşey birer birer gözümün önünden bir şerit halinde geçmeye başlamıştı. Bu eve yeniden gelmek öyle zor ki...

Evet zordu. Çünkü ; yıllar önce kaybettiğim eşimi hatırlamak beni çok üzüyordu. O öldükten sonra öyle yıkılmıştım ki...

İşim dolayısıyla buradan ayrılmak zorunda kalmıştım. Zor geliyordu onsuz olmak,onsuz yaşamak. Ama bazen olanlara rağmen elinden bir şey gelmez ya insanın. Benimde öyleydi işte.Her şeyi oluruna bırakmıştım.

Neyse ki hava kararmıştı. Odaya girip tozlanmış,kirlenmiş yatağıma yattım. Yatağımıza mı demeliydim yoksa ?

Evet sabah olmuştu. Artık kalkıp birşeyler yapmanın zamanı gelmişti. Aşağı inip buz dolabını açtım. Açtığımda ki ilk belirtim kokudan tiksinmem olmuştu. Dışarı çıkıp birşeyler atıştırmalıydım öyleyse. Hemen üstüme kıyafetlerimi geçirip evden çıktım.

Bir şeyler yapmak için oradan oraya koşuşturan insanlar,dükkanlar,çocuklar... Hepsi bir başka geliyordu bana…Köşede bir cafeye girdim. Her zamanki gibi cam kenarı tercihimdi. Çünkü ; sahile bakıp,uçan martıları seyredip hayal kurmayı hiçbir şeye tercih etmem.
Oturmamla garsonun masaya gelmesi bir olmuştu. ’’Ne alırsınız efendim ? ‘’ diye sordu garson. Sadece yorgunum bana yorgunluğumu dindirecek bir içecek ver demek isterdim aslında ama böyle bir şansım olmadığı için yorgunluğumu,hüznümü belli etmeden ‘’ Sıcak salep. ‘’ diye ekledim ardından. ’’Hemen efendim. ‘’ diyerek masadan ayrıldı garson. Evet ister istemez düşünmeye başlamıştım. Hani insan kendini kötü hissettiği zamanlarda düşünmek,hayal kurmak ister ,bu şekilde kendini rahatlatmaya çalışır ya öyle işte benimkisi de.

Dışarıya bakıyordum oturduğum yerden. Hayal kuruyordum. Onu düşünüyordum işte. Sevgilimi,aşkımı,dünyadaki tek varlığım olan yaşama sevincimi… Özlüyordum diyordum ya özlüyordum. Sadece özlüyordum…

Kafamı çevirdiğimde masa da duran salep beni hiç şaşırtmamıştı. Hayallere dalmamla birlikte salep çoktan gelmişti ama ben bunu yeni fark etmiştim,her zaman olduğu gibi. Salebe dokunduğumda ne kadar soğuk olduğunu fark ettim ve içmekten vazgeçtim. Kalktım ve hesabı ödedim.Hava çoktan kararmıştı.

Dışarı çıkmamla birlikte yağmur başladı. Sessizce yürümeye başladım. Herkes artık evlerine girmeye başlıyordu. Ben ise dışarıda gezmek,hızlıca şiddetli bir şekilde yağan yağmurun altında dolaşmak,sırılsıklam olmak hatta koşmak istiyordum. Düşünürken telefonumun titrediğini hissettim. Hemen çıkardım ve baktım. Arayan ablamdı. ’’ Bu saatte neden arıyordu acaba ? ‘’ neyse ki telefonu açtım. Ablam ağlıyordu. ’’ Ne oldu ? ‘’ diye sordum. Bir,iki,üç… Hala cevap gelmiyordu. Bir daha tekrarladım.’’ Abla ne oldu ? ‘’ ‘’Annem ! ‘’ diye ekledi. Kalbim ağrımaya başladı. O anki hüznümle yere düştüm. Artık bir acıya daha katlanamazdım. O kadar gücüm kalmamıştı.

Kendimden geçiyordum. Gözlerim yavaş yavaş kapanıyordu. Böylesi daha iyiydi belki de. Sessizce her zaman olduğu gibi…

İnsan

Bayağı imla hatası gördüm. Noktalamalardan sonra boşluk bırakın birde, öyle daha iyi bir görünüm elde etmiş olursunuz. Noktalamadan önce değil, sonra... Kurgu aşırı derecede basitti. Oldukça da kısa bir rpydi.

Puanınız: 74

&Keyifli rol oyunları.